aleyküm bahar

Darbecilerin bile romatik romantik günlük tuttuğu naif memleketimde gün geçmesin ki bir olay vuku bulmasın sevgili. Şimdi hepberaber we are finding the vuku.
Bugün metrobüste bir dedenin 'evlat istanbulu geçtik mi ?' demesi ve 'yok amca geçmedik bu durakta iniceksin' demem, amcanın inmesi ve ortaya bir anda kameraların çıkmamasıyla anladım ki 8 aydır ilk kez bir iş görüşmesine gidiyorum. Dev duvarlı hastane koridorlu salona girdim, bayan cv karşımda ve ilk soru: 'önce cv'nizden başlıyalım isterseniz,adınız sametmiş sanırım burda öyle yazıyo.' Yok artık canım bu kadar mı değişti işler katılmayalı bu görüşmelere derken,diyemedim tabi onun yerine,'Evet ben samet,siz de zeynep hanım hatta di mi?' ile başlıya çileli saatlere giriş başladı. Nedense kadının her sorusunda aklıma msdeki sarı kafalar geldi,kadın o smayli senin bu smayli benim diyerek şekilden şekile girerken,ben müsade isteyip metrobüse koştum.Huzur metrobüste.Metrobüs öyle bir ortam ki metrobüse yetişmek için koşanların sayısı metrobüse binenlerin 3 katı gibi bir rakam.Ortam tam bir yalıçapkını yani.
Ruhi su gibi bir hafta geçti anlıycağın.Yanlış denkleminde az doğrulu.Bol hatalı.Olay hata yaptığını farketmekte.Yani baze şeyler duygu değil beceri işi.Şu klişelere birgün kiltlenicek olma ihtimalim şuraya not yazmamın tek sebebidir.Aleyküm bahar a dostlar.